A narrativa escrita no período posguerra polo exilio galego mostra unha clara preferencia pola temática da Guerra Civil, abordada nun ton de denuncia e testemuño. Entre os autores que cultivaron esta vertente destacan:

Autores Destacados

Ramón de Valenzuela Otero, quen publicou en Buenos Aires «Non agardei por ninguén» (1957), que conta a vida de Gonzalo Ozores (alter ego do autor) como guerrilleiro nos montes da Galicia e como soldado na fronte. «Era tempo de apandar» (1980), narrada en primeira persoa, relata a vida no exilio francés, a estancia na cadea en Burgos e Ávila, e o retorno á Galicia. Tamén escribiu o libro de contos «O naranxo» (1974).

Silvio Santiago, autor de «Vilardevós» (1961), sobre a súa infancia na aldea natal, e «O silencio redimido» (1976), que relata a súa fuxida de España e as terribles situacións que moitas persoas tiveron que afrontar durante esa época.

Tamén sobresaen neste xénero Antón Alonso Ríos, autor de «O siñor Afranio ou como me rispei das gadoupas da morte», subtitulada «Memorias dun fuxido». Recentemente, o seu episodio como fuxido foi levado ao cine documental.

No exilio, publicáronse, ademais, obras clave da nosa literatura, como «A Esmorga», de Blanco Amor, ou «Memorias dun neno labrego», de Neira Vilas, un dos libros máis lidos de toda a narrativa galega e traducido a múltiples linguas.

No ensaio, ademais do imprescindíbel «Sempre en Galiza» de Castelao, hai que destacar os ensaios de Luís Seoane, «Textos encol da arte galega» (1979) e «Textos sobre arte galega e deseño» (1994), que recollen diversos estudos e artigos escritos no exilio bonaerense sobre artistas galegos e non galegos.

Outros autores son: Xosé Núñez Búa, autor de «Vida e paixón de Castelao» (1950), Lois Tobío Fernández ou Xerardo Álvarez Gallego, autor da biografía: «Vida, paixón e morte de Alexandre Bóveda» (1972).

Eclosión da Literatura Galega nos 90

A comezos da década dos noventa, a literatura galega experimentou unha nova eclosión de voces poéticas cuxas obras resultaban innovadoras respecto ás tendencias dominantes nos oitenta. As principais diferenzas con esta estética residían nunha maior naturalización da relación coa poesía, na súa desacralización e na adopción dunha linguaxe máis sinxela e comunicativa.

Fenómenos Relevantes nos Anos 90

• Convivencia de autores de idades e discursos diversos.
• Continuación da creación dos autores da «Xeración dos 80» xunto coa aparición de novos poetas dos 90.
• Surgimento de novos grupos poéticos, como Ronseltz, Batallón Literario Costa da Morte, Dolmen, etc.
• Aparecemento de novas editoras (Edicións do Dragón, Letras de Cal, Espiral Maior, etc.).
• Proliferación de certames poéticos como Espiral Maior, Bouza Brei, etc.
• Aumento de actos públicos como presentacións e recitais.
• Contribución fundamental das escritoras, que trasladaron á súa poesía un imaxinario feminino e feminista reivindicativo.

Temas e Estética da Poesía dos 90

En canto aos temas e á estética, a poesía dos 90 caracterízase polo intimismo e pola linguaxe máis directa e coloquial, en contraste coa estética precedente. Destacan diversas tendencias e autoras/os:

• Poética feminina-feminista, representada por Chus Pato, Lupe Gómez, Yolanda Castaño, Olga Novo, etc.
• Poética do cotián, con autores como Estevo Creus, Fran Alonso, Eduardo Estévez, Enma Couceiro, Carlos Negro, etc.
• Poética experimental, con representantes como Antón Reixa, Manuel Outeiriño, Xavier Cordal, etc.
• Poesía do coñecemento, con autores como Miro Villar, Helena de Carlos, etc.

Internet supuxo un importante revulsivo para a poesía galega, aproveitando as súas posibilidades de difusión. Ao final dos anos noventa, comezaron a aparecer os primeiros portais e edicións virtuais, así como as primeiras webs de autor.

Definicións de Linguas

Lingua Oficial: Na lexislación, este termo indica o status de determinados idiomas como instrumentos de relación entre o estado e os seus cidadáns. O status de oficial non é inamovíbel e pode variar segundo as circunstancias sociopolíticas.

Lingua Cooficial: Refírese ao recoñecemento constitucional ou superior de varias linguas, denominadas linguas cooficiais, como linguas dun Estado ou rexión.

Lingua Propia: É aquela creada e usada por un pobo ao longo da súa historia e orixinada no seu territorio.

Lingua Materna: É a primeira lingua que aprendemos no contexto familiar e soe ser o instrumento de pensamento.

Lingua Franca: Tamén chamada vehicular, é aquela que adoptan persoas dunha área xeográfica que non teñen a mesma lingua inicial para comunicárense entre si.

Lingua Internacional: É aquela que é aprendida amplamente por individuos que non a posúen como lingua nativa.

Etiquetas: autores galegos, exilio, Guerra civil, literatura galega